Yapılacak çok şey var. Gerçekleştirilecek hayaller, peşine düşülecek bir sürü umut var daha. Pes etmek olmaz.

Adımlar kala pes etmeye başladım. Tam asılmam gereken yerde, olduğum yerden aşağıya bakıyorum sadece. Sıkıca tutunuyorum olduğum yere. Bir yanım da "Yukarı çık." diyor. Çıkmalıyım. Bu değil mi yapmam gereken, yapmak istediğim? Yukarı. Daha yukarı. Bulunduğum boşlukta, arafta sıkışıp kalmaktan korkuyorum, ama yine de hareket edemiyor gibiyim. Neden?

Belki de bir sınırı vardır. Herkesin, her şeyin bir yüzünü görmek zorundayız. Peki çok mu zor görünmeyeni görmek istemek? Sınırları aşmak çok mu imkansız?

Depresyon kırgınlıklarını, savunmasızlığını örten bir örtü gibidir aslında. Başı ya da sonu olmayan bir örtü, ne zaman varolduğunu, eline aldığını bilmediğin. Belki de hep seninle olan bir parça.
Ve genellikle yarım kalmışlıklarımızı tamamlamaya çalışıyoruz bu örtünün altında. Kimseye belli etmeden, gizlenerek, saklanarak, saklandığımızı umarak..

İnsan bi anısı aklına gelince mal mal sırıtır. Benim bi anım aklıma geldiğinde kendimi yerlere atıyorum kafamı yastığa gömüyorum çünkü her anımda rezil olmuşluğum var