Bir şey söyleyeceğim. Aslında pek çok şey..
Geçen aylarda düzeleceğimi, düzeldiğimi söylemiştim ama başarabildim mi bilmiyorum.
Aslında bi ara gayet iyiydim mutluydum. Hayat güzeldi..
İçimde bi boşluk var.. Sadece birinin doldurabileceği. İşte o boşluğa lanet okuyorum şu an. Mesafelere lanet okuyorum.
Tek sorun da bu değil aslında..
Herkes üstüme geliyor. Ailem, okul...
İçimde mi boşluk var yoksa ben mi boşluğun içindeyim
Bilmiyorum. Ama yine ağrılar ve doktorlar sezonu başladı benim için
Millet diyor ki 'şunlar şunlar var ama sen hala depresyondasın'. O at gözlüklerinizi çıkarın lütfen.
Neden kalp hastası olmak zorundayım? Neden ben? Neden doya doya ağlayamıyorum? Neden ağlarken nefesim kesilmek zorunda? Neden aynı şeyler gülerken de olur ki?
Neden diğerleri birşeyler başarırken ben buradayım hala?
Ve neden insanlar bana kusurlarımı söylerken beni kırmak zorunda?
Şu ana kadar bana birkaç kişi hariç kimse "Şunu yapmaman gerek. Bu yanlış." Demedi. Hep yaptığımı yüzüme vurdular. Sonra bu kız niye böyle.
O kadar güçlü değilim. Dream Team'in lideriyim ama bi liderlik yaptığım yok. Kendimden nefret ediyorum bu yüzden. 
Elimdeki şansı hep kaybediyorum. Elimdeki fırsatı ya da sevdiğim insanların yapmamı istediği birşeyi yüzüme gözüme bulaştırıp içine ediyorum. İnsanları hayal kırıklığına uğratmaktan nefret ediyorum. Sevdiğim insanları kırıyorum ve bir daha yüzüme bakmıyorlar. Kalbimde pişmanlığın acısını aylarca yaşıyorum ama sonu bir hiç. Her halta ağlayan, duygusal değil ergen bi kızım işte. Böyle biri olup çıktım. Millet durumlarıma, fotoğraflarıma bakıp gülüyor. Yüzüme bakarak benimle alay ediyor. 
Neden söyledim bilmiyorum ama bunu insanlarla paylaşmaya ihtiyacım var. İçimde kalmasın istiyorum. Gerçi kalsa ayrı bi dert kalmasa ayrı bi dert. 
Belki de bu saatte kimseyi bulamayacağım. Neyse önemli olan görmeniz değil..
İnsanları mutlu etmek beni mutlu ediyor ama ben kimseyi mutlu edebilmiş değilim çok fazla.. Geçen gün bi arkadaşım benim sayemde moralini düzeltmişti. Bana benim sayemde güçlü olduğunu söylemişti ve ben ağlamıştım. Böyle de bi malım işte.
Kendimden nefret edebileceğim birçok sebebim var.
Benimle konuşan birsürü arkadaşım var ama kesinlikle bana layık olduklarını düşünmüyorum. Onlar daha daha iyisini hak ediyorlar.
Sadece kendimi tanıyamıyorum galiba. Ya da herneyse işte.