Bir yolculuğa çıkmak isterdim mesela. Farklı yerlere farklı bir yolculuk kastettiğim. Seyahat, tatil değil amacım bu kez. Çünkü bir kereliğine de olsa ayaklarımız değil, ruhumuz yorulsun istiyorum. Beden olarak yorulacağımız kadar yer görmeliyiz ama ruhumuz yorulmalı. Yorulmalı ve bundan zevk almalı belki de.
Zamanın nasıl geçtiğini anlamamalıyız oralarda. Yol uzamalı biraz da. Yoruldukça daha çok isteyebilmeliyiz bence. Gidebildiğimiz kadar gidip, arkamıza bile bakmamalıyız.
Kanatlarımızı açıp diğer herşeyi görmezden gelmeliyiz. Boşluğa, o "dolu" boşluğa bırakmalıyîz kendimizi...
Mesafe diye bir şey olmamalı mesela. Kalbinin hissedebildiği yer sana yakın değil midir zaten?

Şu son senemde sizi ve bu kaprislerinizi çekecek değilim. Kendi sorunlarım bana yetiyor. Bencilliğim için üzgünüm ama biraz anlayış rica ediyorum. Yargılamadan önce iki dakika kendinizi karşınızdakinin yerine koyun ve ondan sonra sosyal medyada bana atarlı paylaşım yapın. Nefret ediyorum ya. İlgi çekmeye çalışmanızdan nefret ediyorum. İnsanlara sadece sizinle ilgilenmeleri gerekirmiş gibi bakmanızdan nefret ediyorum. Sadece sizin derdiniz varmış gibi davranmanızdan nefret ediyorum. Yaşına göre davranmayanlardan nefret ediyorum. Haksızın haklının yerine geçmesinden nefret ediyorum. Bu seneden nefret ediyorum. Animasyon bölümü kontenjanının üç kişi olmasından nefret ediyorum. Limitten nefret ediyorum. Coğrafyadan nefret ediyorum. Denemede mal gibi soruları yanlış yapmaktan nefret ediyorum

Kafamda hiçbir şeyle değiştirmeyeceğim muazzam, olağanüstü ama olması mümkün hayaller, etrafımdaki her şeyden daha gerçek görünen fikirler birbirini kovalıyor. Ama sonra etrafımda bana yakın birini arıyorum. Bu konuda yakın olanı. Yok. Kimse yok o tarz şeylerden konuşacak.. Bütün bu beynimde geçen şeyleri teker teker uzun uzun anlatacak biri yok.
Aslında var gibi birkaç kişi. Ama direkt gidip "Hadi konuşalım!." diyemem. Zaten yeterince yanlış anlaşılıyorum.

Orantısız insanlardan nefret ediyorum. Ya da tutarsız mı demeliyim? Bi fikrim yok, aslında var. Neden bazı insanların bi dediği diğerini tutmaz? Dürüstlük anlamında değil bu, bir gün arkadaş canlısı davranıp ertesi gün triplere girmek gibi. Hayır sinirini neden başkasından çıkarıyorsun? Ne hakkın var canısı? Neysen o ol mesela, soğuk davranma samimi biriysen, soğuksan hep öyle ol ya da. Tamam benim utangaç ya da soğuk olmak için mazeretlerim var, kendime zaman tanıdım ama sen? Neden yani? Kaç yıl oldu...

Belki hemen gelirsin J. Belki kıtalar uzak gelir bir gün sana da. Geri dönersin oracıktan. Belki de bu sefer bu anlaşmazlığı çözebiliriz seninle. Belki de normale döneriz. Ne dersin?

Kutup ışıkları kadar özgür olmak istiyor ruhum. Renkli, sade ama gözalan. Umut veren. Kutup ışıkları kadar sonsuz olmak istiyorum bu akşam.

Asla onlara zorlandığımı göstermeyeceğim. Son nefesime kadar daha da fazla çalışacağım en azından deneyeceğim. Bir yolda parlayacağım ve o yolda bir iz bırakacağım. Hayallerimin peşinden gideceğim. Başarısız olsam da çabalayacağım. Aşık olacağım. Hatalar yapacağım, ders alacağım. Farklı şeyler göreceğim. Gülümseyeceğim, ağlayacağım. Gökkuşağının renklerinden değil, üstünden kaymanın nasıl bir şey olduğunu anlatacağım insanlara. Çocuk olacağım. Hep inanıp, düşsem de kalkacağım. Çünkü ben buyum. Biz buyuz. Ve herşeye rağmen hayat güzel, yaşamaya değer.

Böyle bir an önce üniversiteye geçmek istiyorum. Hayallerim arkadaşlarım umutlarım orada çünkü. Ama bir yandan da böyle kalmak istiyorum. Bu maratonda, bu okulda, bu dershanede, bu yurtta.. Arkadaşlarımla hep gece yarısı acıktıkça ramen yemek istiyorum ama biliyorum ki seneye hepsi bitecek, okula bi daha pijamayla gidemeyecek olmamın hüznü var içime şimdiden. Ya da daha ilginç olanı şu ki çok umutluyum kazanma konusunda. Çünkü farkındayım ki Allah sürekli bir yol, işaret gösteriyor. Biliyorum. Herkes inanıyor, apartman görevlimiz bile. Babamın babasının amca kızının öğrencisi bile.
Ben de inanıyorum
Ama bilmiyorum işte. tuhaf biraz.