Bazı şeyler çok ağır gelmeye başladı. Kendimi hedefine doğru giden bir gemi gibi hissediyorum. Gemi yıpranmış batmak üzere ama o hedefe giderse onarılacak. Ama gidene kadar batar.. Zordur anlaması zaten kimsenin anlamasını da beklemiyorum. Sevdiğim şeyler bazen acı veriyor. Ama bunun asıl sebebi benim galiba. Çok mu yükleniyorum kendime? Herşeyi fazla mı üstüme alıyorum acaba? Sanki ben yapmazsam başkası yapmazmış gibi. Ardıma bakıyorum bazen. Neler başardım neler atlattım gibisinden. Sonra önüme bakıyorum. O kadar trajikomik bir hedefim var ki.. Gerçekleşmesini çok istediğim. 

Şunu çok iyi anlıyorum artık, ne olursa olsun hayat devam ediyor. Etmek zorunda. Ne kadar sevsen de, aşık olsan da asla sırtını çevirmemen gereken bir mantık var ve çoğu zamanda o mantık hep haklı çıkıyor. Canım ne yapmak istiyorsa onu yapıyorum aslında, sinirlenmiyorum, yıpranmıyorum artık çabucak, gülüyorum hemen. Hem de çok gülüyorum, çünkü aslında ben buyum. Özgür ve mutlu, sakin ve huzurlu biriyim. Farkettim ki, bazı şeyleri sadece ertelemiştim ve şimdi hepsi teker teker gerçekleşiyor. Biraz garip hissediyorum bu günlerde.