Güzel, tuhaf ama güzel anlar yaşıyorum.
Tam umudumu kestiğim anda oldu yine. Tam 'ne olacaksa olsun" diyerek kenara çekildiğim ve olanları izlediğim zamanlardı animasyonu kazandığımı öğrendiğimde. Ağladım. Çok ağladım. O kadar ağladım ki önümü göremez oldum. Hıçkırmaktan şükür namazını zor kıldım.
"Bu kez ağlayabilirsin Tuğçe." dedim kendi kendime. "Bu kez ağlayabilirsin çünkü yaptın. Allah'ın izniyle oldu işte. Bak, tüm olanlara değmiş." dedim.
Mutluyum. Herkes benim için seviniyor. Yeni insanlarla tanışıp konuşuyorum. Konu Ipek Universitesine girmiş olmak değil. Okulu beraber övüp beraber sövüyoruz mesela bu güzel bir şey. Ama bir adım daha yaklaştım işte. Bir adım daha atacağım sonra, ve yaklaşacağım, ona verdiğim sözü yerine getireceğim. İpek buna aracı olsun ya da olmasın umurumda değil. O şeyi yapmak için çabalayacağım.