Yorgunluk var üzerimde.
Dünya bir günlüğüne dursa mesela. Sadece bir gün. Yapmak istediğim, ertelediğim her şeyi yapsam. O içimdeki gürültü diner belki. Belki tuhaflığın neyden kaynaklandığını bulurum.
Mesela bir günlüğüne sessiz olsa Kızılay. Atatürk Bulvarını baştan aşağı yürüsem, ama kimsenin sesi çıkmasa. Ya da sessiz bir yere gidebilsem. Sakin bir ormana, koruluğa.
Biri olsa keşke. Evet. Birinin karşısına oturup saatlerce gözlerine bakmak istiyorum. Kahverengi gözlerine. Neden mavi göz falan değil bilmiyorum. Kahverengi işte sadece. Sonra da sarılıp o sıcaklıkla uyuyakalmak istiyorum.
Sadece sarılıp ağlamak istiyorum bazen de. Biri var bunu yapmak istediğim, ama henüz çözemedim.
Kendimi dünyadan soyutlamak ve soyutlamamak arasında kalıyorum.
Boşluğum bir günlüğüne gitse üzerimden mesela. Sokakta yürürken, dersteyken, arkadaşlarımlayken aniden gözlerime perde inmese. Perde yok olsun istemiyorum. Şikayet ettiğimden değil bu. Sadece bir gün istiyorum. Bir gün. Perdesiz.
Yorgun uyanmamak istiyorum. Sevdiğim bazı insanlarla eğlenirken aklımın köşesinden çıkıp beynimin merkezine yerleşen diğer insanlarla konuşmak istiyorum. O an o mekandan ayrılıp yanlarına gidesim geliyor hep. Loş ışık istiyorum o an. Ve o kişiyi.
"Anlat." desin mesela biri. Ağlamadan anlatabileyim istiyorum. Ağzımı açamadan karşısında oturmak istemiyorum.
Ya da o/onlar anlatsın, ben dinleyeyim mesela. Sabaha kadar dinlerim.
Yukarıdaki perdeden bahsedeyim mesela. Ya da onun/onların perdesi var mı böyle acaba? Onu sorarım ona/onlara. Merak ediyorum.
Hep neşeli eğlenceli olmak istemiyorum mesela. Derin mevzulara giresim geliyor. Ama giremiyorum.
Yalnız hissediyorum bazen. Böyle şeyler düşününce de bencil hissediyorum. Kimse kimseyi dinlemek zorunda değil, kimse başkasıyla aynı olmak zorunda değil. Kimse kimsenin arkadaşı olmak zorunda değil. Kimse benimle böyle şeyler konuşmak zorunda da değil yani. Bencillik işte. O kadar aciz hissediyorum ki. İnsanın doğasında olan bir şey aslında, ama kötü hissettiriyor. Bencilce.