Kusarak ağlamak istiyorum. Yine.
Bu günlerde daha fazla geçmişe dönüyorum. Oradayım hep. O mekanlarda, o hissi o günkü gibi yaşıyorum. O yüzden dalıp gidiyorum belki de. O yüzden eskisine göre daha zorlama gülüyorum. Kendimi ifade etmekte zorlanıyorum. Önceki gün ne yaptığımı unutuyorum. Birkaç saat önce eve gitmek için hangi otobüse binmem gerektiğini unuttum. Bindim ve erken indim otobüsten. Bunu inince fark ettim. Kalan yolu yürüdüm sonra.
Bu ben değilim. Değil miyim? Herkese sarılan, oradan oraya zıplayan, Gülümseyen, heyecanlanan, tepki veren, çantasına kitap koymadan dışarı çıkmayan, yeni şeyler öğrenmeye çalışan, merakını devam ettiren ben; rüzgar estiğinde durup hissederdim, şimdi tıkanıyorum.
Diğer insanlar nasıl kafalarını boşaltıyor diye düşünüp ortamlara karışıyorum. Kalabalık gürültüsü, müzik ve sahte kahkahaların tırmaladığı insanlar çarpıyor yüzüme.
Kendimden küçüklerle takılıyorum sonra. Başta istemeden oluyor bu, Ama neşeleri, umursamazlıkları hoşuma gidiyor, devam ediyorum.
"Aşık olmaya" çalışıyorum, bana "yürüyenlerden" en yakışıklısına "yürüyorum". Havalı bir şey ya çünkü. Belki severim falan.
"Gel çıkalım sonra tanışırız." diyor bana. "Senin için ölürüm" de diyor. Gözlerin çok güzel diyor. Mavi cosplay lensleri takılı olan gözlerime.
Daha önce kimse için ölmemiş çünkü. Çünkü beyninin yerinde çükü var. Çünkü hayatında yaşadığı en büyük hayal kırıklığı, istediği kızın içine boşalamaması olmuş.
Tüm yazımın içine ediyorlar sonra. Bir şey hissetmediğim için yol yakınken dönüyorum oradan gerçi.
Hala neşeli olduğum zamanlar var, hala çabaladığım zamanlar, yanındayken telefonuma sarılıp 500 snap atmadığım insanlar var. Ama o kadar geçici geliyor ki, neşeli hallerim ve her şey. Bunları milyonuncu kez yazıyorum belki de. Ben de bıktım dönüp dolaşıp iç dünyamın ne kadar mal olduğunu buraya zırvalamaktan, bu kadar saçma biriyken burada yazı gereksizliği yapmaktan. Ama yazıyorum işte. Düzelmeyi deniyorum,  yine de kusasım geliyor arada. Kusamayınca yazıyorum.
Regl mi oldum acaba yav?