Aynı rüyayı gördüm yine.. Yine bir mahalledeyim, yine herkes benden kaçıyor. Sokaklar yine o yüzden bomboş ve darmadağın her taraf. Arabaların alarmları çalıyor, kaldırımlar sökülmüş, çöpler etrafta uçuşuyor toz duman. Siren sesleri geliyor ve hemen koşmaya başlıyorum tekrar. Saçlarımı yine savrulduklarını hissediyorum. Üstümde beyaz tülden bir elbise var ve ayaklarım çıplak yine. Onlara rağmen çok hızlı koşuyorum. En sonunda yine o ormana geliyorum. Yağmurlu havanın kasveti sarıyor her yanı. Ve birden açık mavi, parlayan kuşların uçuşunu görüyorum. Onları takip ediyorum tekrar. Ayaklarım kanamaya başlıyor. Daha sonra koruluğun ortasında duruyorum. O askerler etrafımı sarıyor. Yüzlerine bakıyorum, yine onlar.. Canımı acıtanlar, hatalarımı affetmeyenler, kalplerini kırıp özür dilediklerim ve kalbi olmayanlar. Kalbinin olması gereken yerde kanlı bir boşluk olan iki kişi.. Kalp atışlarımdan bağırışlarını duyamıyorum.. Bana iyice yaklaştıklarında yapacak bir şeyim yoktu yine. Dizlerimin üstüne çöküp kulaklarımı ellerimle kapatıyorum. Ama bu sefer ilk rüyam gibi değil, yaptığım hareketin ve olacakların farkındayım. Başımı da yere yaslıyorum ve o anda kalbimin ortasından bir ışık çıkıyor. Enerji gibi. Hortum gibi etrafımı sarıyor ve tüm o adamları havaya savuruyor..

Bir kez daha bu rüyayı görürsem fantastik güçlerim falan olduğunu düşüneceğim.