Ya varya bıktım böyle. Dışardan göstermiyorum ama içimde bir yerlerde bıkmışım, usanmışım, hissedebiliyorum. Böyle bağıra çağıra ağlayasım geliyor. Bir şeyler kırmak istiyorum. Böyle mal mal hisler. Bilmiyorum. Çoğunlukla sınav.  Herkes benden bir şeyler bekliyor vb. Hep bastırıyorum aklıma geldikçe. Pozitif ol diyorum. Bana aynı derdi söyleyenlere de aynı şeyi diyorum. Ama bir yerden sonra dayanamıyorum. Hep hayallerimle ilgili bir şeyler oluyor hayatımda. Tesadüf mu değil mi bilmiyorum. Umutluyum ama elimden geleni yapamıyormuş gibiyim sanki. Hayallerimin baskısı var üzerimde. Sınavdan sonra kimsenin yüzüne bakamayacağım gibi bir de. Sene başından beri geldiğimiz yere kadar konularda sıkıntım yok hatta önde gidiyorum ama bu net yetmeyecek gibi. Artmıyor ki netlerim! Geçen sene 40 net arttırdım ama bu senede bi iğrençlik var, anlamadım. Daha erken olduğunu, artacağını söylüyorlar ama emin değilim.. Şu an yapabilsem bile sınavda aklıma gelmeyecek hiçbiri. Biliyorum. Hep böyleydim. Dalgın, hayalperest, çabalayan ama hiçbir halt yapmayan biriydim. Animelerdeki duygusal korunmasız kızlar gibi hissediyorum ya. Halbuki hayalim hayatımdaki pikachu olabilmekti.Kim bilir, belki de karlar ülkesini yönetmeliyim kaderimde..
Bir şeyler yapmak istiyorum. Kanıtlamak istiyorum. Aklımdakileri hayata geçirmek istiyorum. Ama sıkışıp kalıyorum işte. Hayatımın en bok zamanları. Tamam herkes geçecek diyor ama geçmeyecek gibi. İnsanlarla da iyi değilim zaten. Ne kadar çabalasam da kendi kendimi uzaklaştırıyorum. Birbirimizi seviyoruz onda sıkıntı yok ama bu stres insanlarla arama giriyor. Ve gözlerimin önünde insanlar beni hayata tutundurmak icin çabalıyor. Ben çabalıyor muyum bilmiyorum bile. Geçmişte bıraktıklarım -en azından bıraktığımı sandıklarım- aklıma geliyor yine. Ve ben bu şekilde femset bitirmeye calışıyorum. İlerliyorum ama yeterli değil..
Yine de deniyorum. Düştüğümde ayağa kalkmaya devam ediyorum. Gidebildiğim yere kadar gitmeyi deneyeceğim. En azından küçük bi kıvılcım, işaret görene kadar..