Bugün dokuzuncu yıldönümüydü..
O kadar aklımdan çıkmış ki başkalarından duyunca hatırlar olmuşum. Geçen sene olsaydı coşardım belki de. Belki de hüzünlenirdim, bilmiyorum. Ama bugün farkettim ki hiçbir şey hissetmedim. Başta gözlerim doldu evet, ama her şey bir 'geçmiş' gibi geliyor. Geride kalan tatlı hüzünler misali. Çocuklarını mecburen terk eden annenin yıllarca evladını uzaktan izlemesine benziyor bu. Yaklaşmak istemiyorum onlara. Ama merak da ediyorum bazen. Farkediyorum ki vazgeçemeyeceğimi düşündüğüm onca şeyden vazgeçebilmişim. Uzaktan izliyorum 'geçmiştekileri'. Bazen onları hatırlıyorum ne kadar yol gittigimi hatırlamak için. Ama eninde sonunda.. onlar birer anı işte. Keşkelerle anılan anılar.. Ödenmesi gereken bedeller ödeten anılar..