Yine söyleyeceğim bir sürü şey birikti
Genellikle iyi bir şeyler olsun istediğimde ama o iyi şey ertelendiğinde içimde birikinti oluşuyor
Kardeşlerimizin eli acıdığında koşarak gelip biz öpünce ya da elini tutunca acının geçeceğine inanmaları o kadar güzel o kadar masum ki
Düşünüyorum, onlar mı fazla masum, biz mi çok kirlendik? Hangisi doğru olan ya da gerçek olan?
Onlar kadar inanmalı mıyız bazı şeylere? Çok istersek, inanırsak olur mu o imkansızlık? Ya da olmuş gibi hisseder miyiz?