"..ve o günden beri bu tekerlekli sandalyeye bağlıyım!" dedi yüksek bir sesle.
İnsanlara bacaklarını kaybediş hikayesini anlatmaktan bıkmıştı aslında. Ama soran kişi o olunca anlatmak istemişti. Mesele karşısındaki insan değildi, onun içinde uyandırdığı isyandı diye düşündü, öyleydi çünkü. Bastırdığı bir şey ortaya çıkmışcasına yükselmişti sesi.
Sustu. Günbatımına bakmaya devam etti.
"Acele ediyorsun. dedi karşısındaki. Gözünü bir an olsun güneşten ayırmadan. Tebessüm etti. "Biraz daha beklemen gerek." dedi.
Çocuk önce bacaklarına baktı. Dizinden altı yoktu işte. Adama döndü sonra. Aydınlanmıştı o an sanki. Gözleri açıldı ve hayatında duyduğu en hayret verici cümle buymuş gibi "Haklısın!" dedi. Günbatımını izlemeye devam etti.