Bazen kafaya takmamak gerekiyor. Fazla üzülmemek gerekiyor bazı şeyler için. Çünkü sonunda olan yine kendine oluyor. Ne karşındaki anlıyor ne hissettiğini ve ne söylemek istediğini, ne de sen mutlu olabiliyorsun. Eskisi gibi olmuyor bazı şeyler çok ilgi gösterince. Artık hep sen onun peşinden koşmak zorunda kalıyorsun. Sen arıyorsun. Sen onunla/onlarla birşeyler yapmak istiyorsun. Ve sonra düşünüyorsun "Nerde yanlış yaptım?" diye. Yapımda var bu açıkçası. Ya da içimdeki insan sevgisine engel olamıyorum. Hani ilgilenmek değil de, sevmek gibi. Hepsinin peşinden koşuyorum hepsiyle konuşmak istiyorum. Tabi karşılığını alamadığım da oluyor bazen. Yani sevgi karşılıksızdır ve ben de insanları severken onlardan karşılık beklemem tabiki! Ama İnsanın birini sevmesi güzeldir ama birbirlerine önem vermeleri daha güzel olmaz mı?