Sadece.. Bazen konusamiyorum. Soylemek istedigim seyler agzimdan cikmiyor galiba. Oyle iste. Hatalar yaptim ki bunu biliyorum. Uzuntusunu de yasadim. Ama pisman degilim hata yaptigim icin. Insan hatalarla ogrenir. Hatalarla buyur. "Olgunlasir". Gerci olgunlasmak isteyen kim ki? Ben olgunlasmak istemiyorum. Akisina birakmak istiyorum. Cunku ben buyum. Insanlar beni boyle seviyor. Hata yaptigimda aslinda ne demek istedigimi goruyorlar. Ve hic buyumeyecegim. Olur olmaz seylere sinirlenecegim. Uzulecegim. Mutlu olacagim. Depresyona girecegim. Bunlari yasayinca facebookta durum paylasacagim. Birilerinin benden uzaklastigini hissettigimde aglayacagim. Hata yapacagim. Yapmamaya calisacagim ama yapacagim eninde sonunda. Uzuntusunu de yasayacagim. Ama hicbir zaman pisman olmayacagim hatamdan. Ister bencil olayim. Ister sukursuz. Ister bi psikolojik danismana ihtiyacim olsun.. Cunku her insan farklidir ve o farkli yonleridir onlari farkli yapan. Kimseden ayni olmasini bekleyemezsin ki. Istedigin gibi biri olmasini... Kimseyi degistiremeyiz. Ama boyle daha iyiyim. Bu bosluk da dolacak. Doluyor. Kimse ne hissettigimi bilmeyecek belki de. Aglarsam "duygu somurusu" yaptigim dusunulecek. Hayat bu cunku. Herkes "kendini dusunuyor". "Sacma sapan konusuyor". Herkese gore kimse "insanlari sevmiyor" aslinda ya. Degil mi?