Yoruldum.
Çok yoruldum.
Gülümsemekten o kadar bıktım ki, o kadar yoruyor ki.
Sanki gülümsemek bana "yakışmıyormuş" gibi, hani kızlar bir şeyleri kombinler de arkadaşları "Şu şapka fazla olmuş ya at onu." der ya. İşte gülümseme isteği o şapka sanırım.
İçimde bölündüm. Farkındaydım ama bu sefer kafamı kurcalayan şey gülümseyen kısmım.
Acaba gerçekten mutlu oluyor muyum bazı anlarda? Şüphelenmeye başladım. Bir şeye güldükten sonra niye güldüğümü düşünür oldum. Komik değildi ki neden gülmek için zorladım kendimi? Ama belki de komikti? Hep bu ikilemdeyim. Cidden hissederek mi gülüyorum yoksa gülüyormuş gibi yapmak artık otomatikleşti mi bende? Son vermeli mi buna? Neye son vereceğim peki? Hangisi gerçek benim? Gülümseyen mi yoksa sessiz olan mı?